Kabe'yi özlemek nasıl bir şey?

Fariza ise, gücümüz yettiği nisbette yerine getirdik hamdolsun, görmekse gördük, peki, o halde her hatırlayışta gönlü tatlı bir ürperti ile saran ve yeniden o güzel iklim içinde bulunmayı şiddetle özleten şey nedir? Malum, haccın meşakkati az değil; bedeni görevler hayli ağır. İklim de her zaman, bu yıllarda olduğu gibi mutedil olmaz; kışın en soğuk günlerinde bile 30 derecenin altına düşmeyen zorlu şartlarda ve onca hengame ve kalabalık içinde bulunmak için insan niçin iştiyak duyar?
Bazı şeylerin tahlili yapılmamalıdır fikrine iştirak ederim: "Kabe hasreti" de böyle bir şey işte; hem anlatılabilir, hem anlatılamaz. Anlatılamaz çünkü herkesin oradan bulduğu ve oradan aldığı şey kendine göredir ve tarife sığmaz. Anlatılabilir çünkü, anlatılması, en azından denenmesi gerekir. 
Kabe, sadece ve sadece dini tecrübeyi bir üst mertebeye çıkarmak için gidilen bir yer; bir diyar, elle tutulur, gözle görünür, içinde yaşanılır. Oraya sadece bir farzı yerine getirmek için gider, sadece bu amaç için orada bulunursunuz; etrafınızdaki herkes öyledir. Hacc'ın adab ve erkanından başka bütün sosyal mükellefiyetler askıdadır. Orada zaman ve mekan, hac kalabalığı ile bütünleşip insanı o müthiş dini beraberliğin bir parçası haline getirir. 

Bir parça tatile benzer; ömrü boyunca çalışıp didinenler için orada sadece ibadet görevleri vardır. 

Kabe ki seyri bile sevaptır, etrafında "yörük değirmenler" gibi dönen ve yüksek sesle yakaran insanların beyaz uğultusu, size de yörüngeye girip dönmek ve Tavaf yapmak için can attıracaktır. Orada duanın gündelik alışkanlık veya “ritüel” yani dinsel töten,kutlama olmaktan çıkarak sanki ilk ve son defa niyazda bulunduğunuz hissine kapılırsınız; orası, kendi dualarınıza ve başkalarının dualarına dokunabildiğiniz bir yer ve andır. Yorgun bedeninizi bir lahzalığına dinlendirmek için bulduğunuz ilk sütun dibine ilişir, soğutulmuş Zemzem suyundan bir bardak içip tazelenirsiniz. Orda sadece Allah'a sena etmek için varsınız ve bu gayretten başka herşey orada süfli ve değersizdir. Etrafınızdaki herşey ve herkes bu amaca yönelmiştir; siz de yönelirsiniz; dua etmek bir noktada insanın kendiyle hesaplaşması, kendinde neyin eksik bulunduğunun zapta geçirilmesi ve çok daha mühimi, ferdiyetle içtimailik düşüncesinin birbiriyle hesaplaştığı bir faaliyettir. Nefistir, evvela kendiniz için dua edersiniz, sonra tek başına onca nimete sahip olmanın pek de güzel olmayacağını farkeder "diğerlerini" hatırlarsınız; hatırladıkça süblime olur, insanlaşırsınız. Orası ümit kapısıdır; insanlar orada dualarının kabul olunduğu inancıyla Hakk'a yönelirler ve öyle bir itmihan içinde oradan koparak memleketlerine dönerler; her Kabe görüntüsünde özlenen, işte o ruh haline yeniden dönüş ve arınıştır. 

Açık söylemek lazımsa, daha önce Hacca gidip de her Hac mevsiminde gözünden sicim gibi yaş dökerek yeniden gitmek için yanıp yakılanları anlamaz, "yahu bir defa gittiniz; farizayı yerine getirdiniz, ikincisi de ne oluyor?" diye içten içe çıkışır dururdum da bu gibi heyecanlar bana biraz göstermelik gibi görünürdü. Öyle değilmiş, artık biliyor ve anlıyorum. 

Henüz erken ama daha şimdiden gidenlere selam olsun; yolları açık olsun ve dualarda bizleri de hatırlasınlar ve iki cihanın "Efendisi Hz Muhammed Mustafa S.A.V" efendimizeine bizden de selam söylesinler.

                                                                                               Selam,ve dua ile

                                                                                               Ayvaz OKUR